forum anoreksja bulimia, forum zaburzenia odżywiania, kompulsywne objadanie się forum

Jak?

Cudownie by było, gdybyśmy mieli skalpel do odcinania przeszłości albo różdżkę, która zamieniałaby nakręcony już kawałek filmu z naszego życia na lepszy - z czarnego na bardziej kolorowy.

A skoro nie mamy?

Możemy albo przegadać wszystko z dobrą przyjaciółką, albo iść na terapię.

A nie można przegadać po prostu z matką?

W klasycznym polskim modelu rodzice z dziećmi w zasadzie się nie porozumiewają, nie ma też zwyczaju wyjaśniania czegokolwiek z przeszłości. Rozmowy z matką, z którą się przez całe życie nie rozmawiało, rzadko się udają. Obie kobiety boją się takiej rozmowy, obawiają się, że mogą się nawzajem jeszcze bardziej poranić. I słusznie. Jest tu pewien paradoks: oczyszczającą rozmowę z matką można przeprowadzić z dorosłej, dojrzałej pozycji, a takiej pozycji nie możemy osiągnąć, zanim nie pozałatwiamy spraw emocjonalnych z dzieciństwa. Inaczej po kilku minutach zostanie naciśnięty jakiś cyngiel, rozmowa przeskakuje na inną ścieżkę, zaczynają grać emocje jak w dzieciństwie i nic nie wychodzi. Nie jest to niczyja wina, po prostu taka jest struktura tej sytuacji. Jednak czasem zdarzają się szczególne okoliczności, kiedy to się udaje.
Jakie?

Zagrożenie życia. Na przykład kiedy ludzie latami noszą w sobie urazy, nie mogą się porozumieć i nagle matka zapada na ciężką chorobę. Dorosła córka opiekuje się nią, zaczynają ze sobą rozmawiać, mówić, jak było w rodzinie naprawdę, porównywać wspomnienia. Pojawia się możliwość niezaburzonego kontaktu i obie strony czują się cudownie. Uczestniczka jednej z moich grup, skłócona od lat z matką, pracowała za granicą, ale kiedy matka zachorowała na raka, przyjechała do kraju, żeby się nią zająć. Postanowiła, że zostanie tak długo, jak długo będzie matce potrzebna. Spędziła z nią trzy miesiące. I to był najlepszy czas w ich relacji. Spędzały całe dnie razem. Matka była szczęśliwa, że ma córkę obok siebie, córka pierwszy raz słyszała od matki ciepłe słowa. Ona ją czesała, karmiła, przytulały się do siebie i było im ze sobą dobrze, mimo cierpienia i perspektywy śmierci.