Bulimia swoje korzenie ma w czasach antycznych . Już wtedy po licznych ucztach na których objadano się intensywnie, uczestnicy udawali się do specjalnych pomieszczeń ,gdzie wymiotowali zjedzone pokarmy. Bulimia psychiczna to zespół objawów ,które tworzą jednostkę chorobową i właściwie została opisana bardzo niedawno bo w 1979 r. Ta choroba występuje częściej niż anoreksja. Początek choroby ma miejsce , później niż u chorych z anoreksją . Coraz więcej naukowców skłania się do poglądu ,że zachorowanie na bulimie w ostatnich latach wzrosła. Coraz więcej młodych kobiet zapada na te zaburzenie. Chore pacjentki na bulimię ,częściej zgłaszają się do lekarza niż chore na anoreksję. Jednym z powodów związanych z szybszym poszukiwaniem pomocy jest dyskomfort ,związany z długotrwałym powtarzaniem się objawów czyli objadanie się i wymiotowanie .W początkowym okresie tej choroby objawy często są nie obecne. Pacjentki odchudzają się i ograniczają jedzenie i nakładają sobie wiele restrykcji żywieniowych , często pacjentki oszukują swój głód , dużą ilością płynów. Prędzej czy później te zabiegi, okazują się nieskuteczne i w efekcie długich okresów głodówek , pojawiają sie napady objadania się . Osoba objadająca się traci kontrolę nad swoim jedzeniem i jednorazowo zjada ogromne ilości jedzenia, których wartość kaloryczna dochodzi nawet do 30tysięcy kcal. Powtarzające się napady głodu prowadzą do zwiększenia wagi ciała . Napady bulimiczne mają miejsce przeważnie wieczorem lub w nocy. Chore osoby odczuwają lęk przed przytyciem . Napad objadania się wiąże się z wyrzutami sumienia , całkowitej utraty kontroli nad sobą . Pacjentki dowiadują się od innych lub same przypadkowo odkrywają ,że wymioty dają poczucie ulgi i samoistnego oczyszczenia. Koncentracja na własnym,szczupłym wyglądzie ,to jest to na czym pacjentki opierają swoją samoocenę.